29 december 2011

Vandaag zijn Erwin en ik mee geweest naar Sahab. Op een werkplek van Operation Mercy. Jeroen gaat daar elke donderdag heen om de financiën te regelen.

We brachten eerst Levi naar het KDV en daarna gingen we op weg naar Sahab. Daar aangekomen werden we aan een aantal mensen, alleen maar vrouwen, voorgesteld.
Jeroen kon direct aan de slag (zie foto).
We kregen een kop koffie en ik kwam in gesprek met de vrouwen die daar werken. Eén van de vrouwen was vandaag voor het laatst. Ze kwam uit Australië en had 6 maanden in Sahab gewerkt, als een onderbreking van haar studie. Volgens mij was ze een jaar of vijf–, zesentwintig.
Ze vroegen me of ik zin had om mee te gaan op huisbezoek.
N A T U U R L I J K. Joepie.

Het was de bedoeling om twee gezinnen te bezoeken waar de Australische graag afscheid wilde nemen. In het eerste gezin was 12 dagen geleden een baby geboren en er waren wat problemen. Het ging niet zo goed met moeder, het was haar 7de kind, en Christie (de Australische) was daar al een paar keer geweest. De moeder was vijf jaar ouder dan de Australische vrijwilligster! De baby lag in het ziekenhuis. De bevalling was niet zo goed verlopen. Het was ons niet helemaal duidelijk wat er nu precies met de baby aan de hand was. Het leek er ook niet op dat de baby snel thuis zou komen. De moeder zag er zelf ook niet zo fit uit. Ze leek heel erg moe en wat depressief.
Ondanks dat ging het hele kraamritueel in werking. Ik was gewaarschuwd dat er veel zoetigheid op ons af zou kunnen komen, maar ze hoopten/verwachten dat dit na de 10de dag niet meer gedaan werd. Wel dus.

We begonnen met een minuscuul kopje ‘thee’. Niet zoet zoals ik had verwacht, maar heel bitter. Niet echt lekker en ik heb geen idee wat er in zat:-). Daarna kwamen er vrij grote koppen thee binnen. In plaats van suiker gingen er een aantal grote scheppen gehakte noten in. Ik snel vragen of het de bedoeling was dat de noten werden opgegeten of dat je die moest laten zitten in het glas. Ja, de noten moesten mee op gedronken worden, want als ik ze zou laten zitten in het glas zou de gastvrouw me later een lepeltje komen brengen, zodat ik alsnog de noten op zou eten:-). Het drinken/eten van deze thee was geen probleem, heerlijk was het. Kaneel, noten, en…? Geen idee, maar heerlijk.
Daarna kwam er een dienblad binnen. Ik dacht nog heel even dat het voor ons samen was, maar nee, we kregen elk een dienblad met eten voor ons op een eigen tafeltje.
Op het dienblad: bekertje water, blikje vruchtendrank, schaaltje met speciale koekjes, volle hand Turks fruit, volle hand gemengde noten, en een glazen schaaltje met iets dat leek op kruidenboter, maar dan mierzoet (iets met sesamzaad). Je moest het opeten met een lepeltje. Het was heerlijk, maar zo zoet dat je er maar drie theelepeltjes van op kon. Ze vroeg ongerust of het niet lekker was, want we aten er niet zo veel van. Teken dat je het niet lekker vindt. Hmmmm, dat werd even doorbijten. Zoooo zoet…, maar toch zo gegeten dat het leek alsof er veel uit het schaaltje was verdwenen. Sapje drinken, een aantal koekjes, een aantal noten. Pfoei!
Als afsluiting kregen we een zelfde kopje thee als waarmee we begonnen. Een heel klein kommetje met een bitter geel drankje. Bijzonder, maar na al dat zoete was dit ineens heel lekker!
De kraamvrouw genoot ervan dat wij er waren. Ze lachte zelfs zo nu en dan en de vrouwen waren blij dat het nu iets beter met haar ging.

Het lukte ons niet om er weg te komen en daardoor werd het veel te laat voor Christie om nog naar het andere adresje te gaan. We liepen snel terug naar het gebouw van Operation Mercy.
Daar heb ik het schooltje nog bekeken. De kinderen speelden op dat moment net buiten. Binnen trof ik Willy. Ik ken haar van de eerste keer dat ik naar de Reveilweek ging in Voorthuizen. Zij waren daar toen te gast op het terrein. Ze waren op verlof in Nederland met de kinderen. We hebben even gekletst over het werk dat zij daar doet en daarna werd ze weggeroepen door een leerkracht. We namen afscheid.
Ik wilde weer terug naar binnen om te zien waar Jeroen en Erwin waren, toen ze net de trap afkwamen. Wat een timing.

Buiten waren er nog een paar mensen die Jeroen aanspraken en ik raakte weer met Sara in gesprek. Ik bedankte haar dat ik mee mocht en ze nodigde me uit om voor een periode daar te komen werken:-). Tja, het blijft lokken. Het bloed kruipt gewoon waar het niet gaan kan. Of misschien wel…?
Maakt niet uit, ik had een supermorgen. Mijn dag kon niet meer stuk.

Op de terugweg eerst een falafel gehaald in Sahab (jammie) en daarna op weg naar Amman. In Amman wilden we een Libanese snack halen, (een soort grote pita, belegd met ‘kiezen maar’ en die wordt dan opgerold), maar we kwamen vast te zitten in het verkeer. Wat een drukte. Mijn ogen prikten van de uitlaatgassen. Uiteindelijk lukte het ons er door te komen en de auto te parkeren.
Na het halen van het eten moesten we weer de verkeersdrukte in. We kwamen wel een dik half uur later bij huis aan dan we gedacht hadden, maar de ‘snack’ was heerlijk.
Zoals eigenlijk alles wat ik hier aan eten binnenkrijg. Precies goed voor mijn smaakpapillen. Nou ehm….., behalve dat zoete…. da’s niet echt mijn ding.

Vanmiddag lekker thuis gebleven. Ik zat vol, letterlijk en figuurlijk. Effen rustig aan.