Dag 3 - Lima -> Pisco (lijndienst)

Wake-up call 5.30 uur – 6.00 uur ontbijt – 6.30 uur in de bus! Joepieeee………vakantie...............:-).
Het is ´s morgens vroeg een drukte van belang op straat. Mensen staan op, gaan hun huis uit en eten op straat, laten hun schoenen poetsen op straat en lezen de krant (muurkrant) op straat en gaan dan naar het werk. Maar ook ’s avonds gebeurt er nog van alles op straat. Veel kinderen lopen dan nog rond in schooluniform. Er wordt gegeten, en gezellig gekletst, hele families zitten bij elkaar en er is veel straatverkoop, van eten tot souvenirs.
Vandaag ontkwam je niet aan het Peru-gevoel…….. We gingen met het openbaarvervoer naar Pisco. Dat werd een hele onderneming. Dat geloof je niet. De koffers gingen bij het hotel op de bus. Daarna naar het busstation waar al onze (zware) koffers van de ene naar de andere bus werden verhuisd. We waren om 7.30 uur bij het busstation. We hadden gereserveerde plaatsen vóór in de bus. Maar wie dacht dat we ons moesten haasten om op tijd voor vertrek te zijn, had het mis. (Doordat wij zo vroeg moesten opstaan viel ons ontbijt half in het water maar later zaten we een dik uur in de bus te wachten voordat deze vertrok.) Vertrektijden?????????? Wat is dat????
Toen we eenmaal in de bus zaten met al onze koffers ging het naar een steegje en aan het eind van die steeg bleef de bus staan. En zo waren er meer straatjes die uitkwamen op deze ‘hoofdstraat’ (centraal busstation)en in elk van die straatjes stond een bus te wachten op zijn passagiers. Die passagiers werden op straat geronseld door een mannetje dat ervoor moest zorgen dat de bus vol kwam. Er werd aan armen getrokken en mensen werden zwaar overgehaald om toch maar onze bus te nemen. Dit duurde ongeveer een uur. Toen we eindelijk vertrokken bleek dat de buschauffeur gewoon een rondje reed om te kijken of er nog meer mensen misschien van plan waren deze bus te nemen om richting Pisco te reizen. Er stapten zowaar nog een paar mensen in. Het hele gebeuren werkte behoorlijk op onze lachspieren. Maar uiteindelijk reden we dan toch. We zaten van 7.30-12.00 uur in deze lijnbus. Maar, ik heb van deze reis genoten. Zoals van eigenlijk alles hier. Wel moesten we weer heel goed op de spullen passen Volgens onze reisleidster moesten we zelfs opletten of bij de haltes onze koffers niet uit de bus verdwenen! Ook konden we beter geen eten kopen van de mensen die de bus in kwamen met hun koopwaar, tenzij het verpakt was, want bij de haltes stapten niet alleen nieuwe passagiers in, maar ook straatverkopers. Als de bus verder reed stapten ze er weer snel uit of, als dat niet meer mogelijk was, bij een volgende ‘halte’.
Onderweg zien we de kust van Peru. We rijden op de Panamericana. Het laat een ander Peru zien dan wat je je bij het land voorstelt: geen gebergtes, indianenmarkten of junglegebieden, maar wel zeehonden, een woestijn met enorme zandduinen en mysterieuze krassen en lijnen in rotsen aan zee gekerfd. In deze korte reis leer je een bijzonder stukje Peru kennen. De zandduinen lagen ook op de weg. We moesten voor een tegenligger wachten omdat er aan onze kant over een flinke afstand zand op de weg lag. Mensen vegen de weg aan!
Na ruim 4 uur rijden kwamen we aan in Pisco, een visserstadje met 90.000 inwoners. Hier werden onze koffers op een busstation overgeladen in een andere bus en wij gingen lopend naar het hotel. Even inchecken en daarna vertrekken we met de bus naar het Nacional Parc Paracas. Eerst lunchen en daarna een rondrit door een woestijnachtig gebied, en dat aan de zee. De weg is niet van asfalt maar van zout! Er groeit ook niets in dit gebied, dit komt voornamelijk door de koude Humboldt-golfstroom. Door deze koude golfstroom regent het bijna nooit in deze streek. Zelfs cactussen groeien hier niet. We zagen een rood strand. Foto’s gemaakt van de ‘Le Catedral’ een rots die door zijn vorm deze naam kreeg. De planning voor deze middag was, wandelen - bus - wandelen - bus- enz. Maar er stak een zandstorm op dus het werd voornamelijk bus en één keer wandelen - een afdaling naar de grotten aan zee.Een schuilplaats van de zeeleeuwen. En ja, dan moet je natuurlijk ook weer omhoog. Dat werd even een voorproefje op de Incatrail.
Na het middagprogramma en voor het diner zijn Carmen, Jan en ik het stadje in geweest. Even lekker rondkijken op eigen houtje. Daarna was het verzamelen voor het gezamenlijke diner. Al veel vis gegeten, dat is in dit gebied voor handen, altijd vers en heel lekker.
Vanavond erg moe en zo gauw het mogelijk was ben ik gaan slapen. In slaap gevallen met het geluid van blaffende honden en de volgende morgen gewekt door het gegil en gekakel van kippen/hanen.
Vandaag was het een warme dag met een stevige wind.

Groetjes maar weer en op naar het volgende bericht.